سمیه رباط میلی؛ مریم پشت کوهی؛ محمد وظایفی شهریور
چکیده
مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به‌عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شدهاند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی نشانه‌های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان ...
بیشتر
مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به‌عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شدهاند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی نشانه‌های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان سینه در دو مرکز خصوصی شهر تهران در نیمه دوم سال 1397 بود که از این بین، 150 نفر به شیوه نمونه‌گیری هدفمند جهت آزمون فرضیهها انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به پرسش‌نامه‌های اضطراب بک (1990)، رشد پس از سانحه تدسچی و کالون (1996) و تحمل ابهام نوع 2 مک لین (2009) پاسخ دادند و دادههای به‌دست آمده با استفاده از رویکرد سلسله مراتبی تحلیل رگرسیون چند متغیری تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد تحمل ابهام 4/26 درصد از واریانس علائم اضطراب را در زنان مبتلا به سرطان سینه تبیین کرد. در مرحله دوم، ورود مؤلفه‌های رشد پس از آسیب به معادله، باعث شد تا 6/39 درصد از واریانس نشانه‌های اضطرابی تبیین شود. همچنین از بین مؤلفه‌های رشد پس از آسیب، دو مؤلفه ارزش زندگی و ارتباط با دیگران به‌صورت منفی و معنادار، علائم اضطراب را در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیش‌بینی کردند. نتیجه‌گیری: بر پایۀ نتایج پژوهش حاضر می‌توان بیان کرد که رشد پس از سانحه و تحمل ابهام، نقش پیشبینی‌کنندگی خوبی در نشانه‌های اضطرابی بیمارن مبتلا به سرطان پستان دارند.
